Tim Fransen, de Nederlandse cabaretier en filosoof, schreef in zijn column de volgende zin:
“Hoeveel psychologische macht zouden we Poetin geven als we ons hele mentale leven in het teken zouden stellen van zijn waanzin?”
Deze zin raakte me. De oorlog in Oekraïne raakt ons allemaal. Het is nog geen twee weken geleden dat we wakker werden in een andere wereld. Oorlog in Europa. Iets waarvoor we gewaarschuwd waren, maar wat in mijn hoofd bijna een onmogelijkheid leek. Opeens was het waarheid en dat beangstigde me. Ik keek net als iedereen naar het nieuws, las de krant en wanneer ik avonds naar bed ging of ‘s ochtends opstond, waren mijn gedachten weer bij de mensen in Oekraïne. Ik voelde iets dreigends.
En precies die ene zin van Tim Fransen daagt me uit om stil te staan bij hoe ik omga met de dreiging. Naast het feit dat ik meeleef met de Oekraïense bevolking, merk ik dat mijn echte angsten in de toekomst liggen. Wat als Poetin besluit verder te trekken? Wat betekent nucleaire dreiging voor mij? Hoe lang kunnen we ons dagelijks leven blijven leven als Rusland ons geen grondstoffen meer levert? Allemaal vragen waarop het antwoord verborgen ligt in een onzekere toekomst. Een toekomst waar ik geen invloed op heb. Tim Fransen inspireerde me om even stil te staan bij dat gevoel van onmacht en te beseffen dat waar ik wel invloed op heb, in het nu ligt. Als het me lukt om meer aanwezig te zijn in het nu en minder te ‘leven in de toekomst’, nemen mijn gevoelens van dreiging en angst af.
Maar hoe doe je dat, leven in het nu? Ik noem wat mij steeds vaker lukt:
- allereerst door bewust te worden van de gedachten die je afleiden van jezelf. Merk de gedachte op, accepteer dat de gedachte er is en verzet je er niet tegen. Laat vervolgens de gedachte los
- door je steeds weer af te vragen wat je op dit moment nodig hebt – aan afleiding, aan steun
of aan ontspanning - door stil te staan bij wat je kunt doen, voor jezelf of voor anderen.
Ik denk deze dagen ook vaak aan Edith Eger, de schrijfster van het boek ‘De Keuze’. Edith Eger werd toen ze zestien was gedeporteerd naar Auschwitz en ze vertelt in haar boek hoe ze het kamp heeft overleefd. Het lukte haar, ook onder die gruwelijke omstandigheden, om steeds weer keuzes te maken die haar overeind hielden en waarmee zij uiteindelijk zichzelf kon bevrijden. Juist in deze tijd inspireert zij me om dicht bij mezelf te blijven.
Tot slot: laten we met zijn allen de Oekraïners blijven steunen en alles doen wat in ons vermogen ligt om hen te helpen.
