Vorige week zag ik mijn intervisiegroep en dat is altijd fijn. Ik bracht een vraag in: Waarom maak ik toch regelmatig onvoldoende ruimte voor mijzelf, voor waar ik naar verlang? Namelijk naar tijd en ruimte om bij mezelf te zijn, even niet in verbinding met de rest van de wereld. Is het de drive die ik heb voor opdrachtgevers, het idee vooral ‘efficiënt’ te moeten zijn? Of is het mijn bewijsdrang? In de intervisie kwam ik erachter dat het nog veel meer gaat over mijn behoefte ‘om gezien te worden’. Tja, wat we toch al niet meenemen vanuit onze jeugd. En alles waar ik anderen op coach, om vooral regelmatig ruimte voor jezelf te maken …
Het is blijkbaar niet zo gemakkelijk om mezelf centraal te stellen, om echt contact met mezelf te maken. En ik weet als geen ander wat het mij oplevert. Dat voel ik elke keer weer tijdens mijn verblijf in de wildernis van Zuid-Afrika of soms tijdens het weekend, als ik mijn telefoon bewust binnen laat liggen en even alleen over het water uitkijk. Dat zijn de momenten van echte rust, het gevoel van dicht bij mezelf te zijn en dan weer te weten wat ik nodig heb of waar ik aandacht aan wil besteden.
Heel vaak denk ik ’s ochtends “Wat een mooie dag, ik zou eerst even lekker een wandelingetje willen maken.” Maar bij die gedachte blijft het vaak en voor ik het weet zit ik alweer achter mijn laptop. Vanochtend heb ik mijn leven gebeterd en ben ik direct na het ontbijt de natuur in gestapt. Met veel dank aan mijn intervisiegroep voor de liefdevolle spiegel die ik kreeg voorgehouden. En dank aan de meerkoet, de natuur spiegelt altijd.
